Violeta Parra - Volver a los Diecisiete

Volver a los diecisiete
después de vivir un siglo
es como descifrar signos
sin ser sabio competente.
Volver a ser de repente
tan frágil como un segundo,
volver a sentir profundo
como un niño frente a Dios,
eso es lo que siento yo
en este instante fecundo.

Se va enredando, enredando,
como en el muro la hiedra,
y va brotando, brotando,
como el musguito en la piedra,
ay, sí sí sí.

Mi paso retrocedido,
cuando el de ustedes avanza;
el arco de las alianzas
ha penetrado en mi nido
con todo su colorido,
se ha paseado por mis venas
y hasta las duras cadenas
con que nos ata el destino
es como un diamante fino
que alumbra mi alma serena.

Lo que puede el sentimiento
no lo ha podido el saber,
ni el más claro proceder
ni el más ancho pensamiento.
Todo lo cambia el momento
cual mago condescendiente,
nos aleja dulcemente
de rencores y violencia:
solo el amor con su ciencia
nos vuelve tan inocentes.

El amor es torbellino
de pureza original;
hasta el feroz animal
susurra su dulce trino,
detiene a los peregrinos,
libera a los prisioneros;
el amor con sus esmeros
al viejo lo vuelve niño
y al malo solo el cariño
lo vuelve puro y sincero.

De par en par la ventana
se abrió como por encanto,
entró el amor con su manto
como una tibia mañana;
al son de su bella diana
hizo brotar el jazmín,
volando cual serafín,
al cielo le puso aretes
y mis años en diecisiete
los convirtió el querubín.

Vratiti se sedamnaestoj godini

Vratiti se sedamnaestoj godini
Nakon što proživiš čitavo stoljeće
Je poput dekodiranja znakova
a da nisi za to nadležan.
Iznenada opet postaješ
krhak poput jedne sekunde,
Opet duboko osjećaš
poput djeteta pred Bogom,
To je ono što osjećam ja
U ovom darežljivom trenutku.

Omotava se, omotava
kao bršljan oko zida
I niče, niče
kao mahovina na kamenu
ay, da, da, da

Idem korak unatrag
dok vi idete naprijed;
Luk saveza
je prodro u moje gnijezdo
sa svim svojim bojama
je prošao kroz moje vene
I čak su i teški lanci
koji nas vežu za sudbinu
postali poput finog dijamanta
koji osvjetljavaju moju spokojnu dušu

Ono što može osjećaj
nije moglo znanje
Ni najjasniji postupak
Ni najdublja misao.
Sve se mijenja u trenutku
kad nas strpljiv čarobnjak,
nježno udalji
od mržnje i nasilja:
Samo nas ljubav sa svojom znanošću
Čini tako nevinima.

Ljubav je vrtlog
originalne čistoće;
Čak i najokrutnija zvijer
nježno zacvrkuće,
zaustavlja hodočasnike,
oslobađa zatvorenike;
Ljubav sa svojom pažnjom
starce vraća u djetinjstvo
a zločinca samo ljubav
opet čini čistim i iskrenim.

Kao da je čarolija
širom otvorila prozor
ušla je ljubav u svom plaštu
kao toplo jutro
Zvuk njenog nježnog buđenja
potakao je jasmin da nikne
da poleti poneki serafin
Nebo joj je stavilo naušnice
I moje je godine u sedamnaestu
pretvorio kerubin