Mariza - Primavera

Todo o amor que nos prendera,

como se fora de cera,

Se quebrava e desfazia.

Ai funesta Primavera,

quem me dera, quem nos dera,

ter morrido nesse dia.

E condenaram-me a tanto,

viver comigo meu pranto,

viver, viver e sem ti.

Vivendo sem, no entanto, eu me esquecer desse encanto,

que nesse dia perdi.

Pão duro da solidão,

é somente o que nos dão,

o que nos dão a comer.

Que importa que o coração,

diga que sim ou que não,

se continua a viver.

Todo o amor que nos prendera,

se quebrara e desfizera,

em pavor se convertia.

Ninguém fale em Primavera,

quem me dera, quem nos dera,

ter morrido nesse dia.

Proleće

Sva ljubav koja nas je spajala
Kao vosak,
Slomila se i nestala.

O tragično proleće,
Kako bih želela,
Da sam umrla toga dana.

Osuđena sam strašno,
Da živim plačući,
Da živim, živim bez tebe.

Ali živeći bez tebe,
Ne zaboravljam ljubav
Koju sam toga dana izgubila.

Tvrdi hleb samoće
To je sve što smo dobili
I sve što nam je ostalo da jedemo.

O srce, šta je sad važno,
Kaži da ili ne,
Nastaviti sa životom.

Sva ljubav koja nas je spajala
Slomila se i nestala
U agoniju se pretvorila.

Neka mi niko ne spomene proleće
Kako bih želela,
Da sam umrla toga dana.